بعضی وقت ها انسانها مثل پرنده اند –شاید هم همیشه-. در قفس اند، رها نیستند، شاید هم میزان رهاییشان بستگی به فکرشان دارد.شاید هم این فقط یک قصه باشد، دروغی بیش نباشد،اینکه انسانها همانقدر خوشحالند که میخواهند، همانقدر آزادند که میخواهند...همه چیزهمانقدر است که تو بخواهی...
دروغ است.بعضی ها آزادند، رهایند... یا بی خیالند یا دست شسته اند از آنچه که ماورای قفس است و به آزادی محدود خود عادت کرده اند یا اصلا نمیدانند که آزادی چیست...و در این میان، چه زجری است برای آنانکه آگاهند...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر